Waar ben ik aan begonnen?

Zondagochtend ging de wekker om 7.00 uur. Met een diepe zucht en een korte nacht achter de rug, viel ik mijn bed uit en zocht ik de badkamer op. Sara zou mij vanaf 7.30 uur ophalen. Note to self: de dag daarvoor niet meer naar een festival gaan, en tijdig naar bed gaan!

De reis naar Schiphol verliep zonder problemen. Echter op Schiphol stond er een belachelijk lange rij om in te checken. Dit had ik al gedaan en moest dus enkel mijn backpack afgegeven. Ondertussen doken Miljan en Roel ineens op. ''Ach, we waren toch in de buurt.'' Ja hoor, jongens, jullie wel. Het afscheid werd genomen, mijn reis kon beginnen. Op mijn gemak liep ik naar de gate om mijn eerste vlucht te halen naar Londen. Wat bleek nu, ik had al de nodige vetraging opgelopen zodat een vliegtuig met daarin 250 personen, toch met enig ongenoegen op mij stond te wachten. Mooi verhaal vond ik zelf. Een grondsteward die mijn achternaam riep, ik die lichtelijk verbaasd reageerde en het daarna als en malle op een lopen moest zetten door de slurf naar het toestel. De vlucht was opstijgen en landen, het lange wachten op Heathrow kon beginnen.

De uren vlogen voorbij en voor ik het wist mocht ik boarden voor mijn vlucht naar India. Als ik iets niet kan, dan is het slapen in een vliegtuig. Daar ging mijn mogelijkheid om de nodige uurtjes slaap mee te pakken. De vlucht verliep verder naar wens.
Vanmorgen was het moment daar: ik kwam aan in mijn geboorteland en - stad. En om het nog iets lastiger te maken, kwam ik er ook nog eens achter dat men mijn backpack is vergeten in Londen. Zucht. Als het meezit komt deze vanavond mee met een vlucht uit Londen.
Dan maar op naar het hotel. Ook dit verliep niet geheel vlekkeloos. Ten eerste is het verkeer hier een drama. Dikke credits aan een ieder die hier schadevrij kan rondrijden. Het is overigens wel een belevenis om met een taxi door de stad te reizen. Dan het hotel. Iets waar ik mij al op had voorbereid. De kans is namelijk aanwezig dat of het hotel niet bestaat of men je reservering niet heeft. Het grappige is dan wel dat je binnen no-time een nieuw hotel heeft dat toevallig ook onder dezelfde keten valt. Ach ja, het zij zo. Ik betrad mijn kamer, bestelde een biertje (het is hier 4,5 uur later, het mocht dus) en toen begon het gevoel van onrust binnen te komen. Buiten was het bloedheet, een herrie, de airco stond aan en ik vroeg me af wat te doen met mezelf. Een logisch gevoel. Kort gebeld met Anke om even luchtig te kunnen kletsen, daarna even de ogen dichtgedaan en mezelf daarna weer op straat gewaagd.

Daar ontdekte ik in korte tijd het straatbeeld van India. Eveneens ervoer ik dat ik hier een attractie ben. Iedereen staart mij aan. Jong, oud, man, vrouw. Zelfs de koeien kijken verbaasd. Op zich snap ik het ook wel. Mijn haar vertoont een dikke bos krullen en ik zie er dan ook meer Westers uit dan ik dacht.
Door de smalle steegjes bewoog ik mij met mijn camera in mijn had. Hordes kleine kinderen kwamen ineens overal ten tonele, iedereen was druk aan het werk. Het was zowel een mooi als een schrijdend beeld om te zien.

Tot hier mijn eerste verhaal. De planning voor de komende dag is nog onzeker. Eerst deze dag maar eens overleven. De avond is sinds een half uur begonnen. Benieuwd of mijn eerst avondmaal zonder ziek te worden een succes wordt!

Tot later!