Bijna huiswaarts

Kochi heb ik achter me gelaten. Net als Jen. We hebben prima dagen gehad aldaar. Een tatoeage laten zetten die ik al enige tijd in gedachte had. Het betreft het teken voor vriendschap aan de binnenkant van mijn linkerpols. Mijn moeder grapte al of ik nog plek over had. Jazeker, moeders, meer dan genoeg. De tattooshop wordt gerund door broer en zus van 18 en 22 jaar. Leuke mensen waarmee ik snel een klik kreeg.
Op mijn laatste avond nam ik afscheid van Jen die eerder dan ik zou vetrekken. Ze zadelde me op met haar kamergenootjes. Twee Duitse meiden. Met hen bracht ik mijn laatste avond in Kochi door. Toen ze mijn tatoeage zagen begonnen ze vragen te stellen. Voor we het wisten zaten we met z'n allen in de shop te relaxen. Een van de meiden besloot over een aantal dagen terug te komen naar de shop voor een tatoeage - ze ging de dag daarop namelijk voor een trip ergens heen. Onlangs ontving ik een foto van haar met een duizendmaal dank dat ik haar die avond had meegenomen naar de shop. De tatoeage mag er zeker zijn! Ze gaf te kennen dat ik vanaf heden onderdeel zal zijn van het verhaal achter haar tatoeage. Dank, ik voel me vereerd!

Vanaf Kochi ben ik naar de Andaman eilanden gevlogen. Het eerste eiland ligt zo'n 1500 km vanaf Chennai en op 'steenworpafstand' van Thailand. Ik heb overnacht in Port Blair en ben de ochtend daarop vroeg met de ferry naar Havelock eiland gegaan. En de foto's die ik via Google had gezien logen er zeker niet om. Wat een paradijs!
Hier heb ik totaal zes dagen kunnen en mogen genieten. Bij aankomst leerde ik een Amerikaanse jongen kennen waarmee ik voornamelijk optrok. Hij is geboren en getogen in Boston, maar heeft Indiaase ouders. Na de pensioenering van zijn vader is men teruggegaan naar Bangalore. Daar woont hij sinds vijf jaar. Het bevalt hem na een jaar flink wennen goed, maar toch gaat hij over een half jaar terug naar The States om zijn master te halen - de uitnodiging staat om hem te komen bezoeken als helder is waar hij in de VS verblijft. Enige tijd terug heb ik in korte tijd de Netflix serie 'Masters of None' gekeken (geniale serie kan ik je melden!). Meteen kwamen er allerlei grappen bij me op. Hij kon deze meteen beantwoorden omdat hij de serie ook had gezien. Hij gaf aan in Boston een Koreaanse vriend te hebben. Zo was hij daar dus een replica van Harold en Kumar.
Met scooters hebben we het eiland verkend, hebben we veelvuldig gerelaxt op parelwitte stranden met een helderblauwe zee, biertjes gedaan en gedoken. Het level van relaxen bereikte een ongekende hoogte. Heerlijk!
Van het eiland vloog ik weer naar het vasteland van India. Weer terug naar Chennai. Vanaf hier wilde ik een trip maken naar de plek waar het kindertehuis staat (of stond) van mijn zusje. Chengalpattu ligt op 60 km van Chennai. Vandaag ben ik per lokale trein op en neer gegaan. Een retourtje kostte me veertig eurocent! Tijdens de heenreis was ik in het gezelschap van een jong Indiaas gezin met hun 1-jarige dochtertje. Het schatje week geen seconde van mijn zijde en vond alles interessant wat ik deed. Mijn armbandjes vond ze voornamelijk interessant en daar kon ze dan ook moeilijk vanaf blijven. Haar ouders boden in het begin constant hun excuses aan, maar ik gaf al snel te kennen het allemaal prima te vinden. Gelukkig ervoer ik na de treinreis dat een kinderwens er nog steeds niet is. Yes!
De trip maakte ik niet zozeer voor mijn zusje, voornamelijk voor mijn moeder. Ze heeft enige tijd voor aanvang van mijn reis de adresgegevens gestuurd van het kindertehuis. Er was verder niets over te vinden op internet. Het was dus de vraag wat ik ging aantreffen op het adres. Daar aangekomen zag in de verte een grote school. Zou dat het dan zijn? Na hierover gepraat te hebben met de decaan - ze vond het heel bijzonder dat ik hier was om die reden - van de school, bleek het antwoord nee. Ze wees naar een gebouw dat iets verderop lag. Dat was het voormalig kindertehuis! Wauw. Ze gaf aan dat ik er best foto's mocht gaan nemen. Ze meldde dat het verder met sloten afgesloten is, naar binnen kon ik niet. Toen ze dat zei ging er iets kriebelen. Allerlei films schoten door m'n hoofd. Er is altijd wel een stuk dat niet afgesloten is. En dit bleek het geval te zijn nadat ik achterlangs het gebouw liep. Tussen de struiken door zag ik een opening. En wat doet meneer Baas dan? Juist, die gaat dan naar binnen. Dit voornamelijk om een indruk te kunnen krijgen hoe het eruit ziet. Daarnaast heb ik vanaf mijn binnenkomst gefilmd en een toer door het voornamelijk kindertehuis gedaan. Dit speciaal voor mijn moeder en zusje. Het was net als in een horrorfilm - dit mede door de hordes vleermuizen die ik aantrof bij binnenkomst. Een oud en statig gebouw dat in sommige kamers nog restanten bevat van het toenmalige leven. In een kamer trof ik een wiegje en een aantal ledikantjes. Zou mijn zusje in één gelegen hebben destijds? Het was o zo bijzonder hier illegaal te hebben rondgelopen. Gek genoeg maakte dit zoveel meer indruk op me dan het bezoek aan mijn voormalig kindertehuis in New Delhi. Ja soms kan ik inderdaad niet ontkennen dat ik een apart persoon ben en raar in elkaar zit, haha.
Feitelijk gezien heb ik een soort van inbraak gepleegd op de plek waar mijn zusje geleefd heeft. Ik heb overigens niets gesloopt om binnen te komen, de deur stond (verscholen achter de struiken) uitnodigend open. Of het daadwerkelijk inbraak betrof is dus discutabel. Maar ach, dit pakt men me niet meer af. De foto's en het filmpje voeg ik overigens bewust niet toe bij dit verslag. Mijn moeder en zusje moeten deze eerste zelf nog zien.

Morgen vlieg ik naar Mumbai voor de laatste dagen in India. Misschien dat ik me daar nog wel laat casten voor een Bollywoodfilm. Mumbai is namelijk het broeinest van Bollywood.
Het is mooi geweest. Na deze trip en het bezoek aan de eilanden, kan ik melden dat ik alles van mijn geboorteland gezien heb. Genoeg India voor de komende tijd.

Voor (bijna) de laatste keer vanuit India: tot later hè!