Udaipur, the Venice of India!
Blijf op de hoogte en volg Andrew
05 Oktober 2015 | India, Udaipur
Dag vier in Udaipur. Eveneens mijn laatste dag hier.
Jess en ik hebben Jaisalemer achter ons gelaten. Het was onze eerste keer dat wij 's nachts per bus hebben gereisd. En een reis was het. Een bus is hier superieur lijkt het wel. Daarnaast vindt men dat een bus met gemak zo'n 140 km per uur kan crossen over de slechte wegen hier. Inhalen is een eveneens een must. En niet zomaar inhalen. Even toeteren en dan het bakbeest naar rechts gooien, inhalen en weer terug naar links gooien (men rijdt hier aan de andere kant dan dat wij in Nederland gewend zijn). Mocht je last hebben van wagenziekte, dan raad ik je een reis per bus in India niet aan... Op den duur werd ons duidelijk dat je voorin bij de chauffeur mag gaan zitten. De toegangsdeur staat open voor frisse lucht, je mag dus voorin roken. Ideaal, vonden Jess en ik. Tijdens een stop kochten we een aantal biertjes, en het avontuur was begonnen. Zitten op het opstapje met een biertje en een sigaretje, genietend van alles dat voorbij kwam met de wind in mijn gezicht. De bus reed ondertussen met zo'n 140 km per uur ongemoeid door. Het was soortgelijk als tijdens de treinreis (zie een eerder reisverslag). Het enige verschil zou zijn dat ik op het asfalt zou smakken in plaats van op een rails. Maar zowel Jess als ik waren het eens met elkaar: dit was een onvergeetelijk avontuur.
Udaipur. Wat een stad, wat een stad. Het wordt niet voor niets het 'Venetie van India' genoemd. De stad wordt omringd door drie meren: het Picholameer, het Fateh Sagarmeer en het Swaroop Sagarmeer. Met bruggetjes worden de stadsdelen met elkaar verbonden. De stad is bekend vanwege de opnames voor de James Bond film Octopussy. Het paleis waar de opnames in 1983 zijn gemaakt ligt middenin het meer. Ieder hotel, hostel en guesthouse zendt iedere avond de film uit, haha. Echter hebben Jess en ik niet de moeite genomen deze te bekijken. Het paleis waar de opnames gemaakt zijn, dat zien wij iedere dag een stuk of 100 keer.
Jess en ik waren het eens met elkaar dat het relaxen zou worden hier in Udaipur. We troffen Maddy en Rohan weer - zij waren hier al een paar dagen eerder neegestreken. We besloten een zwembad op een dak op te zoeken. En wat een luxe was dat! We hadden het zwembad voor onszelf. Voor een paar euro's mocht je er heel de dag vertoeven. De dag daarop besloten Jess en Maddy om een neuspiercing te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Het was een Middeleeuws en pijnlijk tafereel om te zien, maar men heeft het overleefd. Hun neuzen zitten er ook nog aan.
Rohan en Maddy gingen weer door, Jess en ik waren als enigen nog over van de groep. Jess raakte geobsedeerd door juwelen. Zodoende heb ik vele winkeltjes gezien... Ach ja, ik ben de moeilijkste niet. Gelukkig bood ieder winkeltje chai aan. Onze dagen bestonden voornamelijk uit relaxen op een dakterras met een boek erbij. Het was (en is nog steeds) sowieso te warm om overdag iets te ondernemen. Geregeld wordt de 40 graden aangetikt. Zodoende leven we vooral 's avonds en 's nachts. Prima te doen overigens.
Jess is helaas vannacht ziek geworden. Het kan de beste overkomen. Ik heb besloten om straks door te reizen naar Bikaner. Een woestijdstad nabij de grens met Pakistan. Een reis van 14 uur per bus. Maar goed, daar ben ik inmiddels gewend aan geraakt. Jess kijkt nog aan wat ze gaat doen. Eerst maar eens uitzieken. Misschien dat we elkaar later weer treffen in New Delhi.
Het is mij duidelijk geworden dat ik hier een rust ervaar die ik in Nederland (nog) niet kon vinden. Alsmaar doorgaan, drukke baan, een grote vriendengroep waaraan ik mijn aandacht moet en wil besteden en ga zo maar door. Mooi om je achter te verschuilen, maar toch. Ineens ervoer ik hier dat de rust er was. En geloof me, dit voelt heerlijk. Anke beaamde dit ook enkele dagen terug nadat zij mij telefonisch sprak. Ze kon het horen op de manier hoe ik overkwam en sprak. En ze heeft gelijk. Het is alsof ik hier dingen heb kunnen afsluiten, de rust dan eindelijk eens heb toegelaten. Een constant gevoel van gelukkig zijn heerst er. Niet dat ik voorheen niet gelukkig was, dit was ik wel degelijk. Maar ik stond er simpelweg niet bij stil. Het leven raasde gewoon aan mij voorbij.
De bezochte plekken in India vind ik overigens plekken die vergelijkbaar zijn met de Efteling. Gedurende de dag draaien de attracties en ‘leeft’ het Sprookjesbos. ‘s Avonds staat alles stil. Het is voor mij haast niet te geloven dat men hier daadwerkelijk werkt en woont. Het is puur het contrast met Nederland dat hier ten tonele komt.
Tot later he!
Jess en ik hebben Jaisalemer achter ons gelaten. Het was onze eerste keer dat wij 's nachts per bus hebben gereisd. En een reis was het. Een bus is hier superieur lijkt het wel. Daarnaast vindt men dat een bus met gemak zo'n 140 km per uur kan crossen over de slechte wegen hier. Inhalen is een eveneens een must. En niet zomaar inhalen. Even toeteren en dan het bakbeest naar rechts gooien, inhalen en weer terug naar links gooien (men rijdt hier aan de andere kant dan dat wij in Nederland gewend zijn). Mocht je last hebben van wagenziekte, dan raad ik je een reis per bus in India niet aan... Op den duur werd ons duidelijk dat je voorin bij de chauffeur mag gaan zitten. De toegangsdeur staat open voor frisse lucht, je mag dus voorin roken. Ideaal, vonden Jess en ik. Tijdens een stop kochten we een aantal biertjes, en het avontuur was begonnen. Zitten op het opstapje met een biertje en een sigaretje, genietend van alles dat voorbij kwam met de wind in mijn gezicht. De bus reed ondertussen met zo'n 140 km per uur ongemoeid door. Het was soortgelijk als tijdens de treinreis (zie een eerder reisverslag). Het enige verschil zou zijn dat ik op het asfalt zou smakken in plaats van op een rails. Maar zowel Jess als ik waren het eens met elkaar: dit was een onvergeetelijk avontuur.
Udaipur. Wat een stad, wat een stad. Het wordt niet voor niets het 'Venetie van India' genoemd. De stad wordt omringd door drie meren: het Picholameer, het Fateh Sagarmeer en het Swaroop Sagarmeer. Met bruggetjes worden de stadsdelen met elkaar verbonden. De stad is bekend vanwege de opnames voor de James Bond film Octopussy. Het paleis waar de opnames in 1983 zijn gemaakt ligt middenin het meer. Ieder hotel, hostel en guesthouse zendt iedere avond de film uit, haha. Echter hebben Jess en ik niet de moeite genomen deze te bekijken. Het paleis waar de opnames gemaakt zijn, dat zien wij iedere dag een stuk of 100 keer.
Jess en ik waren het eens met elkaar dat het relaxen zou worden hier in Udaipur. We troffen Maddy en Rohan weer - zij waren hier al een paar dagen eerder neegestreken. We besloten een zwembad op een dak op te zoeken. En wat een luxe was dat! We hadden het zwembad voor onszelf. Voor een paar euro's mocht je er heel de dag vertoeven. De dag daarop besloten Jess en Maddy om een neuspiercing te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Het was een Middeleeuws en pijnlijk tafereel om te zien, maar men heeft het overleefd. Hun neuzen zitten er ook nog aan.
Rohan en Maddy gingen weer door, Jess en ik waren als enigen nog over van de groep. Jess raakte geobsedeerd door juwelen. Zodoende heb ik vele winkeltjes gezien... Ach ja, ik ben de moeilijkste niet. Gelukkig bood ieder winkeltje chai aan. Onze dagen bestonden voornamelijk uit relaxen op een dakterras met een boek erbij. Het was (en is nog steeds) sowieso te warm om overdag iets te ondernemen. Geregeld wordt de 40 graden aangetikt. Zodoende leven we vooral 's avonds en 's nachts. Prima te doen overigens.
Jess is helaas vannacht ziek geworden. Het kan de beste overkomen. Ik heb besloten om straks door te reizen naar Bikaner. Een woestijdstad nabij de grens met Pakistan. Een reis van 14 uur per bus. Maar goed, daar ben ik inmiddels gewend aan geraakt. Jess kijkt nog aan wat ze gaat doen. Eerst maar eens uitzieken. Misschien dat we elkaar later weer treffen in New Delhi.
Het is mij duidelijk geworden dat ik hier een rust ervaar die ik in Nederland (nog) niet kon vinden. Alsmaar doorgaan, drukke baan, een grote vriendengroep waaraan ik mijn aandacht moet en wil besteden en ga zo maar door. Mooi om je achter te verschuilen, maar toch. Ineens ervoer ik hier dat de rust er was. En geloof me, dit voelt heerlijk. Anke beaamde dit ook enkele dagen terug nadat zij mij telefonisch sprak. Ze kon het horen op de manier hoe ik overkwam en sprak. En ze heeft gelijk. Het is alsof ik hier dingen heb kunnen afsluiten, de rust dan eindelijk eens heb toegelaten. Een constant gevoel van gelukkig zijn heerst er. Niet dat ik voorheen niet gelukkig was, dit was ik wel degelijk. Maar ik stond er simpelweg niet bij stil. Het leven raasde gewoon aan mij voorbij.
De bezochte plekken in India vind ik overigens plekken die vergelijkbaar zijn met de Efteling. Gedurende de dag draaien de attracties en ‘leeft’ het Sprookjesbos. ‘s Avonds staat alles stil. Het is voor mij haast niet te geloven dat men hier daadwerkelijk werkt en woont. Het is puur het contrast met Nederland dat hier ten tonele komt.
Tot later he!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
