Thank you India, you are lovely!

Mijn laastste reisverslag uit India. Uit New Delhi om precies te zien. Mijn reis is hier begonnen, mijn reis zal hier eindigen. Morgenochtend vlieg ik via Londen terug huiswaarts. Na een onvergeetelijk avontuur ben ik klaar om weer terug naar Nederland te komen. Even genoeg India voor het moment, haha.
Tijdens deze laatste dagen in Delhi is er iets gebeurd dat misschien wel evenveel impact heeft als het bezoek aan het kindertehuis. Of zelfs beter. Of niet. Of gelijk aan. Ik weet het eerlijk gezegd niet, maar het is o zo waardervol geweest.

Na een prima treinreis kwam ik afgelopen zondagochtend aan in New Delhi. De hectiek begon meteen toen ik het station uitliep met mijn backpack. Hordes riksja’s en hun bijbehorende chauffeur wierpen zich voor mij. Het was 6.00 uur en de drukte was ongekend. Hebben mensen hier geen rust nodig op een zondag? Nee, blijkbaar niet. Na een korte rit kwam ik aan bij het hostel. Het bevindt zich in dezelfde straat alswaar ik een maand geleden heb doorgebracht. De check-in tijd was vanaf 12.00 uur. Prima, dan werp ik mijzelf neer op een van de loungekussens in de lobby en ga ik slapen. Zo geschiedde. Rond 12.30 uur werd ik wakker en besloot ik maar eens in te checken. Inmiddels wist heel het hostel wie ik was omdat men mij had zien liggen slapen in de lobby. Supermooi.
Zondag betrof voor mij wel een rustdag. Even niets ondernemen. Na een boek gevonden te hebben, was dit dusdanig fascinerend dat ik het niet weg kon leggen. Rond etenstijds zocht ik een tentje op om een curry te nuttigen. Kan er geen genoeg van krijgen. Bij terugkomst maakte ik kennis met Lamrie, een jongen van Indonesische afkomst en woonachtig in Rotterdam, en Ruth, een meisje uit Groot-Brittannie. Lamrie was makkelijk te herkennen aan zijn korte broek met daarop het Feyenoord-logo. Mooi, de band was meteen goed. Hij onderneemt een reis per fiets naar Jakarta, zijn roots. Hij is begonnen in Rotterdam en inmiddels belandt in India. Mooi verhaal! Eveneens maakte ik kennis mijn kamergenootjes. Twee blondines uit Australie. Gezellige meiden die de rare gewoonte hebben om op te drukken voor ze naar bed gaan. Tja, ieder zo zijn ding.
Lamerie en Ruth gingen de tweede dag naar plekken waar ik al geweest ben tijdens mijn eerste bezoek aan Delhi. Ik op mijn beurt ben naar Delhi Zoo geweest. Ik moest en zou een witte tijger zien. De meeste nationale parken zijn gesloten vanwege de moesson. De moesson heeft nauwelijks plaatsgevonden, maar dit heeft men niet doen besluiten de parken alsnog te openen. Ik had graag een safari gemaakt door een nationaal park om de witte tijger in het wild te zien. India is een van de weinge landen, dan wel het enige land, waar dit dier nog vrij rondloopt. Tja, dan maar de tijger aanschouwen in gevangenschap. Zo geschiedde. Vervolgens heb ik de India Gate en de parlementsgebouwen mogen bezichtigen. Deze bevinden zich in het rijke gedeelte van New Delhi. Wat een contrast heeft deze stad!
Bij terugkomst had Lamerie een gitaar gevonden en was het gedaan met de rust. Meerderen kwamen bij ons zitten en allerlei bekende liedjes kwamen ten gehore. Het ene nog valser dan het andere. Ruth en ik besloten om uit eten te gaan. Lamerie bleef bij het hostel. Tijdens dit etentje kreeg ik een telefoontje dat mijn reis, die al compleet was, nog completer zou maken. Wat is het geval: Jim, de eigenaar van het kindertehuis, had gedurende mijn bezoek aan het kindertehuis gemeld dat Sunilla, zijn moeder, misschien naar Delhi zou komen tijdens mijn verblijf in Delhi. Sunilla is de toenmalige eigenares en de vrouw die mij naar Nederland heeft gebracht. Zij is degene die mij de eerste maanden van mijn leven verzorgd heeft. Meerdere mensen om mij heen zeiden enkele weken terug dat ik hem moest mailen om na te gaan of ik haar kan ontmoeten. Het was mij half ontgaan, maar zondagavond heb ik alsnog een mail naar Jim gestuurd. De dag daarna belde hij mij tijdens het eten met de mededeling dat ik vandaag vanaf 10.00 uur van harte welkom ben. Mijn hart maakte een sprongetje en ik gaf aan zeker te weten langs te komen. Ruth keek mij aan en had door dat er iets moois ging gebeuren. Ik legde haar uit wat mij te wachten stond. Haar ogen straalde en een grote glimlach verscheen op haar mond. Bij terugkomst voegden er een meisje uit Israel en India bij ons. Lamerie had de gitaar weer gevonden en we besloten voor de deur van het hostel te gaan zitten. Het meisje uit India was hier voor een nacht om te ervaren hoe men hier werkt. Ze wordt namelijk manager bij een soortgelijk hostel hier ergens in de regio. Op de een of andere manier kon ik mijn ogen niet van haar afhouden. Ze deed mij alleen maar denken aan Sumi, een van de twee meisjes waarmee ik 27 jaar geleden naar Nederland ben gekomen en sinds een jaar bevriend mee ben geraakt. In alles was dit meisje zoals Sumi is. Veelal aan het giechelen en lachen, veelal aan het woord en daarnaast ook nog een eens knap meisje om te zien. Lees je dit Sum, ik noem je hierbij dus een knap meisje. Een compliment vanuit onze geboortestad. Steek die maar in je zak.

Vanmorgen was het zover. Ik ging na 27 jaar de vrouw ontmoeten die ik enkel kende van de foto’s en de video van mijn aankomst. De ontmoeting vond plaats bij het kindertehuis in de woning van Jim. Dit is overigens haar voormalige woning. Het ging heel natuurlijk. Gek, maar het is zo. Ze kwam op mij af, we gaven elkaar een omhelzing en hebben daarna aan een stuk door gepraat over allerlei onderwerpen. Nieuwe informatie kwam niet ten tonele, maar daar was ik ook niet op uit. Op den duur gaf ze aan dat ze nog langs de markt moest. Of ik zin had om mee te gaan? Ja hoor, geen enkel probleem. Alsof oma en kleinzoon op stap waren. Supermooi. We namen vervolgens afscheid en dat was het dan. De mooiste ontmoeting van mijn reis. Zonder enige twijfel. Het komt nu zwakjes over op papier, maar wacht maar af tot ik deze ontmoeting face to face vertel, haha.

India heeft veel losgemaakt en ongemerkt ben ik veranderd. Het land heeft haar mooie, minder mooie en verschrikkelijke kanten laten zien. Binnen mum van tijd was ik hier op mijn gemak, alsof ik er al jaren kom. Hoe dan ook, het land heeft mijn hart gestolen en ik heb het land in mijn hart gesloten. Wie had dit verwacht? Bedankt India, ik zie je hopelijk snel weer een keer.

Dank aan jullie voor het lezen van mijn reisverslagen en het meereizen met mij door het noorden van India. Want zonder zo nu en dan even contact met het thuisfront te hebben, was dit, ondanks de vele ontmoetingen, toch een eenzame reis geweest. Ik zie jullie in Nederland weer. Genoeg om te vertellen, vele foto’s om te tonen.

Voor de laatste keer vanuit India: tot later he!