De voorbereiding

Tot een half jaar geleden was mijn land van herkomst slechts het land waar ik mijn verhaal over vertelde aan anderen. Als baby-tje van een paar maanden jong ben ik geadopteerd uit een kindertehuis uit New Delhi, India. Samen met Sumi en Tania ben ik naar Nederland gekomen. Onze moeders hebben sinds onze aankomst tot ons 15e intensief contact gehad met elkaar. Sumi en ik hebben sinds vorig jaar intensief contact met elkaar. Mede dankzij haar zet ik nu de stap het land te gaan bezoeken alwaar wij vandaan komen. Het verhaal dat ik jarenlang deel met anderen, dat werd en wordt door Sumi beaamt, erkent en herkent. Het aanstaande bezoek aan het land begint met de dag meer te kriebelen. Familie en vrienden vragen mij de oren van het lijf. Soms komt het over dat men nog enthousiaster is dan ik ben, haha. Het ticket is geboekt evenals mijn overnachtingen in New Delhi, de vaccinaties zijn geprikt. In New Delhi begint mijn reis. Ga ik op uitnodiging het kindertehuis bezoeken waar mijn leven begonnen is. Daarnaast ga ik het noorden van India verkennen. Bewust en weloverwogen ga ik alleen deze reis aan.

Even naar India gaan, dat is leuk, dacht ik... Er komt toch meer bij kijken op het moment dat je geadopteerd bent. Een simpele visumaanvraag, zoals ik in gedachte had, blijkt toch anders in zijn werking te gaan. ''Ehm pardon, u bent genaturaliseerd?'' Tja, als je het zo bekijkt is dat zo, dacht ik. ''O, maar dan moet u langs de ambassade van India om een Deemed Surrender Certificate aan te vragen. U hebt namelijk een dubbele nationaliteit, en uw recente Indiase paspoort dient u aldaar in te leveren!'' ''Nee nee, die nationaliteit heb ik niet, enkel de Nederlandse. En ik heb ook geen recent paspoort van India.'' '' Jawel, dat hebt u wel!'' En daar begon de bureaucratie. Een Deemed Surrender Certificate houdt in dat men kan aantonen wel of geen paspoort te hebben van India. Zo niet, dan dient dit bewezen te moeten worden. Mijn babypaspoort ligt in de kluis in mijn ouderlijk huis. Destijds mocht deze in ons bezit blijven - nu nog steeds overigens. De stress begon toe te slaan. Niemand kon een zinnig iets zeggen over deze kwestie. De ambassade zei A, een medewerker van het visumbureau zei B. Vervolgens zei een andere medewerker van de ambassade B, en een andere medewerker van het visumbureau A. Inmiddels heb ik iedereen van zowel de ambassade als het visumbureau telefonisch gesproken. Om moe van te worden. Wat blijkt nu eindelijk, ik hoef niet langs de ambassade voor een Deemed Surrender Certificate omdat ik maar een maand ga reizen. Dit had ik overigens al meedere malen aangegeven, maar Indiase mensen zijn traag van begrip, zo blijkt. Daarnaast kreeg men ook pas na 100.000 telefoontjes door dat ik afgestaan en geadopteerd ben en geen recent Indiaas paspoort heb. Dat ik de Nederlandse nationaliteit heb. Is het daarmee klaar? Nee! Ik dien een uittreksel uit het BRP mee te nemen om aan te tonen wanneer ik exact de Nederlandse nationaliteit heb gekregen. Een geboorteakte mag ook. Een geboorteakte heb ik niet, dus die vlieger gaat niet op. Het uittreksel voldoet ook, geeft men aan. Mijn moeder heeft kopieën van de adoptie naar mij gestuurd. Papieren van de rechtbanken in India en Nederland, het rapport van het kindertehuis, het medisch rapport van het kindertehuis. Interessant dit voor de eerste keer in 27 jaar gelezen te hebben. Maar nergens staat zwart op wit wanneer ik officieel Nederlander ben geworden. Zou ik dan 27 jaar lang alles van de staat hebben gekregen, zonder dat men weet dat ik besta? Haha, nee maar het klonk als een mooi verhaal. In twee dagen tijd heb ik de volgende gemeentes aan de lijn gehad: Den Haag, Utrecht en Zwijndrecht. Den Haag kon misschien iets vinden over mijn moment van inschrijven. Geadopteerden worden namelijk inschreven in Den Haag op het moment dat er geen geboorteakte aanwezig is. Geen resultaat. Utrecht is de stad waar ik ingeschreven sta. Men kon geen uittreksel maken met de datum erop dat ik officieel Nederland ben geworden. Men verwees mij door naar Zwijndrecht. Daar ben ik opgegroeid. In Zwijndrecht was men verbolgen dat Utrecht mij naar hen had doorverwezen. ''Men kan namelijk in ons systeem kijken'', gaf ze aan. Toch nog maar eens met Utrecht bellen, dacht ik. En toen kwam het verlossende antwoord. Een behulpzame meid vond het al vreemd dat ik de avond daarvoor onverrichte zaken bij het stadskantoor in Utrecht was gekeerd. ''Wij kunnen in alle systemen'', gaf ze aan. Ik gaf door dat ik een uittreksel uit de BRP wil hebben met daarop specifiek de datum dat ik officieel Nederlander ben geworden. ''Kijk eens op 'mijnoverheid.nl''', meldde ze. En jawel, daar vond ik netjes al de gegevens die ik nodig heb. Onder het kopje 'immigratie' staan de benodigde gegevens. Had niemand mij dit eerder kunnen vertellen?! Al goed, het zij zo. De documenten die ik nodig heb voor de aanvraag zijn compleet. Pas een maand voor vertrek mag je een aanvraag indienen. Nog een paar weken geduld hebben. Vriendinnetje Josephine zag de bui al bijna hangen na mijn tirade over bovenstaand stuk. ''En je laat je hierdoor niet uit het veld slaan en gaat gewoon je reis doorzetten. Begrepen?!'' Wees gerust lieverd, ik ga hoe dan ook. Zij was overigens niet de enige die dit soort uitspraken gedaan heeft. Maar dit terzijde.

Even terug naar de adoptiepapieren die mijn moeder gestuurd heeft. Hierin staat een detail dat ik 27 jaar niet geweten heb. Mijn moeder had het tijdens de adoptie gelezen en is er daarna niet meer op teruggekomen. Op zich logisch. Hierbij wil ik ook de erkenning geven aan mijn 'adoptiemoeder'. Wat een naar woord. Het is gewoon mijn moeder. Niemand anders. Maar wat heb ik het getroffen met haar. Een betere en lievere moeder kan ik mij niet wensen. Dit blijkt nu ook tijdens dit proces. Dus bij dezen: lieve mama, ik hou van je!
Het betreft een 'klein' detail dat veel impact heeft dat mijn moeder verteld heeft. De leeftijd van mijn biologische moeder staat daarin beschreven. Het betrof destijds een 18-jarig meisje. Vandaag de dag is mijn biologische moeder een 45-jarige vrouw, mits ze nog in leven is. Als dit detail al zo'n impact heeft, dan staat mij nog een hoop te wachten als ik straks het vliegtuig uitstap in New Delhi. Maar dit is iets waar ik mij bewust van ben. Het zal een heftige reis worden. Niet zomaar backpacken en lang leven de lol. Het wordt een confrontatie met mezelf op een plek die ik ergens zou moeten kennen, maar aan zal voelen als vreemd.

Tot hier mijn eerste verslag. Be back when I'm in India!