India, I love it!

Zo, ik heb weer eens tijd gevonden om te tikken. Dus bij dezen.

Even teurgblikken. Donderdag de 17e ben ik naar het kindertehuis geweest alwaar ik de eerste vier maanden van mijn leven heb doorgebracht. Het was een bijzonder weerzien met de plek. Echter liep ik er rond alsof ik 'gewoon' een gebouw bezocht. Het was simpelweg niet te bevatten dat ik daar rond liep. Pas later ging ik beseffen waar ik geweest was. Jim, de huidige eigenaar en de zoon van de mensen die het weeshuis beheerden toen ik daar verbleef, gaf mij een rondleiding door het gebouw. De kamers waar ik sliep, medisch onderzocht ben en waar ik gedurende de dag kon 'spelen', die betrad ik na 27 jaar. Een aparte en bijzondere evaring kan ik je vertellen. Jim moest nog wat werk doen, dus hij bood aan om mij naar Humayun's tombe te laten brengen door een 'loopjongen'. Na ongeveer 1,5 uur moest ik terugkomen om samen te lunchen. Per scooter werd ik gebracht. Wat een avontuur is dat door het drukke en hectische verkeer van Delhi. Jim had een goede keuze gemaakt: wat een mooi complex betreft Humayun's tomb! Heel indrukwekkend. Bij terugkomst hebben we samen een echte Indiaase (en pittige!) lunch genuttigd. Na afloop dankte ik hem hartelijk en ging weer terug naar mijn hotel. Het waren een paar bijzondere uren bij de plek waar mijn leven begonnen is.

Vrijdag nam ik de trein naar Varanasi. Dit ligt oostwaarts en richting de grens met Nepal. Aan boord was ik in het gezelschap van een Duiste jongen en twee jongens uit Korea. We hebben ons prima weten te vermaken gedurende de 14 uur durende treinreis. Henrik, de Duister, gaf aan dat je tijdens de treinreis geurst de toegangsdeur kan opzetten om te genieten van het uitzicht buiten. Zo geschiedde. Het is dan wel levensgevaarlijk, maar geloof me, het is het meer dan waard. Zeker toen de ochtend begon en de zon opkwam, toen heb ik een uur op het opstapje gezeten en alleen maar genoten van wat ik voorbij zag komen.
Aangekomen in Varanasi ging een ieder zijn eigen weg. Henrik en ik wisselde nummers uit en zou elkaar later weer treffen. We besloten een boottocht over de Ganges te maken. De Ganges is een rivier waarin men zich wast, de kleding wast, de behoeften worden gedaan en, jawel: lichamen worden verbrand. De lichamen worden ritueel verbrand op de kade en het as wordt in de Ganges uitgestrooid. Tja, zit je dan in een bootje op zo'n rivier. Hoe dan ook, de tocht was prima te doen. We hebben eveneens meerdere brandstapels gezien waar lichamen op lagen. Het is even wennen, maar het went snel (geen idee of dit een goed teken is, maar ach, ik ben in India...). De volgende dag hebben Henrik, Sam (een Brit) en ik rondgeslenterd door de stad. We besloten bij de trappen bij de Ganges te gaan zitten en hebben daar prima uurtjes gemaakt. Iedereen zag dat wij backpackers zijn, dus om de zoveel tijd kwam er iemand bij ons zitten voor een praatje. Was het geen mens, dan kwam er van tijd tot tijd een koe nieuwsgierig dichtbij.
Gisterenavond heb ik de trein naar Agra genomen. Mijn gezelschap deze reis bestond uit een jongen uit New York, een stelletje uit Israel en een jongen uit New York. Agra is de plek waar de Taj Mahal zicht bevindt. Hier ben ik zojuist geweest. Wat een indrukwekkend mausoleum is dat! Het is de enige reden waarvoor ik naar Agra gekomen ben. Aangezien mijn trein pas over 7 uur vertrekt naar Jaipur, besluit is ook het Agra Fort te gaan bezoeken. Het is dichtbij en ik ben er nu toch.

Het is grappig te ervaren hoe vaak de vraag aan mij gesteld wordt waar ik vandaan kom. ''I'm from The Netherlands.'' ''Ah okay, but you look like an Indian''. En dan volgt mijn tekst en uitleg. Geloof me, dit verhaal vertaal ik zo'n 100 keer op een dag. Daarnaast valt het mij vies tegen dat er best weinig mensen correct Engels spreken. Dit had ik anders ingeschat. Hoe dan ook, het is prima te doen hier.

Tot later!