Welcome to the Indian state of Rajasthan!
Blijf op de hoogte en volg Andrew
24 September 2015 | India, Jaipur
Van de staat Uttar Pradesh naar de deelstaat Rajasthan. Mijn derde en tevens laatste dag in Jaipur. Jaipur, beter bekend als de roze stad. En wat een prachtige stad is het. Het ligt omringd door bergen. Vanaf meerdere hoogtes heb ik mogen genieten van het uitzicht over de stad. Adembenemend.
Vanuit Agra ben ik doorgereisd naar deze stad. Bijna had ik mijn trein gemist. Wat bleek, de rotonde voor het hotel waar ik verbleef was hermetisch afgesloten door de politie. Niemand mocht erdoor. Vanaf de linkerkant kwamen er meedere malen politieauto’s voorbij met daarin zwaarbewapande agenten. Geen idee wat de bedoeling was, maar ik hoopte dat de rotonde snel weer vrijgegeven zou worden. Ik besloot de riksja te verlaten en richting de rotonde te lopen. Mocht deze weer vrijgegeven worden, dan was lopen waarschijnlijk sneller dan meegaan in het verkeer. De rotonde werd gelukkig tijdig weer vrijgegeven. Toen begon het avontuur. Van alle kanten begon het verkeer in beweging te komen, en ik liep midden op de rotonde met mijn backpack om naar de overkant te komen. Tja, het enige dat je dan kan doen is je ogen sluiten en gewoon doorlopen. De overkant wist ik zonder kleerscheuren te bereiken. Met de pas erin begaf ik mij richting het station. Ineens stopte er een riskja naast mij met achterin een backpacker. De chauffeur vroeg of ik richting het station moest. Dit beaamde ik en hij wenkte dat ik in mocht stappen. Ideaal, want hierdoor heb ik mijn trein kunnen halen. Samen met een jongen uit Israel (we liepen elkaar overigens weer tegen het lijf bij Monkey Temple in Jaipur) werden wij in sneltreinvaart richting het station gereden. Dit keer betrof het een treinreis die eens geen 12 a 14 uur zou duren. Met een reis van zo’n 4 uur voor de boeg, maakte ik het mezelf gemakkelijk en genoot ik van de treinreis.
In Jaipur aangekomen werd ik direct benaderd door een riksjachauffeur. Wat ik Agra had gedaan, daar ging ik in Jaipur weer gebruik van maken. Veel chauffeurs bieden zich voor een bepaalde prijs per dag aan. Zodoende ben je zeker van de prijs (mist je stevig in je schoenen staat als men ‘ineens’ meer eist) en hoef je zelf niet te plannen hoe je bij welke bezienswaardigheid kunt komen. Voor nog geen € 10 ben je 24 uur verzekerd van vervoer. Voor hen is dit een smak geld, het betreft zelfs nog een prijs waardoor je eigenlijk wordt opgelicht. Maar voor mij bedraagt die € 10 per dag een lachertje.
Dankzij deze chauffeur heb ik veel dingen kunnen ondernemen en plekken kunnen zien in Jaipur. Van het rijden op de rug van een olifant, tot het omgehangen krijgen van een king cobra. Van het bezichtingen van het Amer Fort, tot het voeren van de aapjes bij Monkey Temple. ‘s Avonds kwamen de eigenaren langs van het hostel. Twee broers van 24 en 25 jaar. Hoogopgeleiden eveneens. Het was stiekem toch eens fijn om ook dit soort mensen te spreken – Jim, de eigenaar van het kindertehuis, was tot nu toe de enige. We hebben enige uren met elkaar gepraat, biertjes gedronken en ik ben daarna op uitnodiging met hen gaan dineren. Leuk gezelschap, leuke jongens. Men was dusdanig geïnteresseerd in mijn verhaal, dat de vraag werd gesteld of zij daarover mogen schrijven op hun Facebookpagina. Maar natuurlijk.
Gisterenochtend zat ik te genieten van een kopje chai op het dakterras, toen ik in een stelletje zag arriveren. Hun accent deed mij vermoeden dat het Nederlands betroffen. Hun riksjachaffeur wist mij te vertellen dat het Duitsers zijn. Jammer, dacht ik. Het was een keer leuk geweest om landgenoten te treffen. Ik ging terug naar het dakterras en trof daar het meisje van het stel. Ik vroeg haar in het Engels waar ze vandaan komt, waarop ze meldt: ‘’I’m from Holland.’’ Ik kon een lachje niet onderdrukken en ging de converstatie verder in het Nederlands. Je had de blik van Frederique moeten zien. Het was wennen om ineens in het Nederlands te praten. Ik spreek constant Engels hier, ik denk in het Engels en als ik een Nederlands boek lees dan vertalen de zinnen zich automatisch in mijn hoofd naar het Engels. Zowel zij als ik hadden een zwaar Engels accent en konden soms niet eens op een Nederlands woord komen. Het was een gesprek van half Engels, half Nederlands. Supermooi. Wat blijkt ook nog eens, ze komen uit Utrecht! Hoe toevallig! Frederique is geboren in Duitsland, maar woont al heel wat jaren in Nederland. Ze spreekt haast accentloos Nederlands. Ik snapte meteen waarom de riksjachauffeur dacht dat ze enkel Duits is. Zijn gaan nog naar Agra en Varanassi. Plekken waar ik al geweest ben. Ik kon hen voorzien van allerlei tips. Zij zijn net twee dagen voor de eerste keer in India. Het was grappig te ervaren dat ik hen kon voorzien van allerlei do’s , don'ts en verdere tips. Iets waar ik mijzelf al heel wat jaren bewust van ben, wordt nog eens bevestigd in mijn geboorteland. Ik kan mij snel aanpassen aan anderen en een andere omgeving. Zo blijkt. Maar goed, na enige tijd gepraat te hebben ging ik samen met mijn riksjachauffeur de hort op. Aapjes voeren, een cobra omgehangen laten krijgen (doodeng!) en naar het City Palace. Mark en Frederique besloten er een rustige dag van te maken. Bij terugkomst hebben we samen gegeten en de rest van de avond biertjes gedronken.
Vandaag heb ik besloten even niets te ondernemen. Mark en Frederique vroegen of ik zin had om met hen mee te gaan, maar ik bedankte hen vriendelijk. Zij gingen sowieso naar plekken waar ik al ben geweest. Ik ben 1,5 week iedere dag van ‘vroeg tot laat de hort op. Even een relaxdagje, zo besloot ik.
Ik ben overigens nog niet ziek geweest (even afkloppen!), wel ben ik iewat verkouden door de combinatie van de airco en de hitte. De moesson schijnt hier overigens nauwelijks plaatsgevonden te hebben is mij verteld. Dit verklaard de hitte die hier heerst. Gelukkig heb ik gedurende mijn verblijf in Jaipur twee keer een regenbui mogen meemaken. Deze duurden welgeteld zo’n 5 minuten, maar toch. De vooruitzichten zijn beter als het goed is. In plaats van zo’n 38 tot 40 graden, daalt de temperatuur richting een constante 33 a 34 graden. Nog steeds warm, maar ach.
Er is overigens geen smeriger land dan India – New Delhi staat overigens bekend als de smerigste stad ter wereld. Hier had ik mij dan ook op voorbereid. Daar waar ik gewoon eet bij c.q. van de lokale straattentjes en restaurantjes, blijf ik tot nu toe gespaard.
Even terug naar Varanasi. Henrik, de Duister waarmee ik mijn tijd aldaar heb doorgebracht, en ik werden tijdens de boottocht over de Ganges toch ietwat baldadig. Zo ontstond in onze fantasie dat wanneer je je vinger in de rivier zou stoppen, deze zou afsterven. We hebben het geprobeerd en kwamen tot de conclusie dat wij beiden onze vinger nog hadden. Henrik opperde daarna het idee dat ik gedoopt diende te worden in de Ganges. Mijn door en door slechte ziel mocht volgens hem met een grote glimlach wel eens gereinigd worden. In mijn hoofd kwamen allerlei grapjes en opmerkingen over zijn land tijdens de Tweede Wereldoorlog naar boven, maar wijselijk besloot ik deze toch maar in mijn hoofd te laten. Gelukkig hebben wij de ‘try before you die laten we eens uit een slok uit de kraan nemen’ ook maar gelaten voor wat het was.
Vanavond om 23.45 uur gaat mijn volgende trein. Morgenochtend beland ik, als het goed is, bij mijn volgende stop: Jodphur, de blauwe stad. Van horen zeggen is Jaipur een voorproefje van wat ik nog ga zien. Jodphur en daarna Udaipur schijnen prachtige steden te zijn. Nou, ik ben benieuwd.
Tot later he!
P.S. Zojuist is er een stelletje gearriveerd uit Duitsland. Meer zielen, meer vreugd!
Vanuit Agra ben ik doorgereisd naar deze stad. Bijna had ik mijn trein gemist. Wat bleek, de rotonde voor het hotel waar ik verbleef was hermetisch afgesloten door de politie. Niemand mocht erdoor. Vanaf de linkerkant kwamen er meedere malen politieauto’s voorbij met daarin zwaarbewapande agenten. Geen idee wat de bedoeling was, maar ik hoopte dat de rotonde snel weer vrijgegeven zou worden. Ik besloot de riksja te verlaten en richting de rotonde te lopen. Mocht deze weer vrijgegeven worden, dan was lopen waarschijnlijk sneller dan meegaan in het verkeer. De rotonde werd gelukkig tijdig weer vrijgegeven. Toen begon het avontuur. Van alle kanten begon het verkeer in beweging te komen, en ik liep midden op de rotonde met mijn backpack om naar de overkant te komen. Tja, het enige dat je dan kan doen is je ogen sluiten en gewoon doorlopen. De overkant wist ik zonder kleerscheuren te bereiken. Met de pas erin begaf ik mij richting het station. Ineens stopte er een riskja naast mij met achterin een backpacker. De chauffeur vroeg of ik richting het station moest. Dit beaamde ik en hij wenkte dat ik in mocht stappen. Ideaal, want hierdoor heb ik mijn trein kunnen halen. Samen met een jongen uit Israel (we liepen elkaar overigens weer tegen het lijf bij Monkey Temple in Jaipur) werden wij in sneltreinvaart richting het station gereden. Dit keer betrof het een treinreis die eens geen 12 a 14 uur zou duren. Met een reis van zo’n 4 uur voor de boeg, maakte ik het mezelf gemakkelijk en genoot ik van de treinreis.
In Jaipur aangekomen werd ik direct benaderd door een riksjachauffeur. Wat ik Agra had gedaan, daar ging ik in Jaipur weer gebruik van maken. Veel chauffeurs bieden zich voor een bepaalde prijs per dag aan. Zodoende ben je zeker van de prijs (mist je stevig in je schoenen staat als men ‘ineens’ meer eist) en hoef je zelf niet te plannen hoe je bij welke bezienswaardigheid kunt komen. Voor nog geen € 10 ben je 24 uur verzekerd van vervoer. Voor hen is dit een smak geld, het betreft zelfs nog een prijs waardoor je eigenlijk wordt opgelicht. Maar voor mij bedraagt die € 10 per dag een lachertje.
Dankzij deze chauffeur heb ik veel dingen kunnen ondernemen en plekken kunnen zien in Jaipur. Van het rijden op de rug van een olifant, tot het omgehangen krijgen van een king cobra. Van het bezichtingen van het Amer Fort, tot het voeren van de aapjes bij Monkey Temple. ‘s Avonds kwamen de eigenaren langs van het hostel. Twee broers van 24 en 25 jaar. Hoogopgeleiden eveneens. Het was stiekem toch eens fijn om ook dit soort mensen te spreken – Jim, de eigenaar van het kindertehuis, was tot nu toe de enige. We hebben enige uren met elkaar gepraat, biertjes gedronken en ik ben daarna op uitnodiging met hen gaan dineren. Leuk gezelschap, leuke jongens. Men was dusdanig geïnteresseerd in mijn verhaal, dat de vraag werd gesteld of zij daarover mogen schrijven op hun Facebookpagina. Maar natuurlijk.
Gisterenochtend zat ik te genieten van een kopje chai op het dakterras, toen ik in een stelletje zag arriveren. Hun accent deed mij vermoeden dat het Nederlands betroffen. Hun riksjachaffeur wist mij te vertellen dat het Duitsers zijn. Jammer, dacht ik. Het was een keer leuk geweest om landgenoten te treffen. Ik ging terug naar het dakterras en trof daar het meisje van het stel. Ik vroeg haar in het Engels waar ze vandaan komt, waarop ze meldt: ‘’I’m from Holland.’’ Ik kon een lachje niet onderdrukken en ging de converstatie verder in het Nederlands. Je had de blik van Frederique moeten zien. Het was wennen om ineens in het Nederlands te praten. Ik spreek constant Engels hier, ik denk in het Engels en als ik een Nederlands boek lees dan vertalen de zinnen zich automatisch in mijn hoofd naar het Engels. Zowel zij als ik hadden een zwaar Engels accent en konden soms niet eens op een Nederlands woord komen. Het was een gesprek van half Engels, half Nederlands. Supermooi. Wat blijkt ook nog eens, ze komen uit Utrecht! Hoe toevallig! Frederique is geboren in Duitsland, maar woont al heel wat jaren in Nederland. Ze spreekt haast accentloos Nederlands. Ik snapte meteen waarom de riksjachauffeur dacht dat ze enkel Duits is. Zijn gaan nog naar Agra en Varanassi. Plekken waar ik al geweest ben. Ik kon hen voorzien van allerlei tips. Zij zijn net twee dagen voor de eerste keer in India. Het was grappig te ervaren dat ik hen kon voorzien van allerlei do’s , don'ts en verdere tips. Iets waar ik mijzelf al heel wat jaren bewust van ben, wordt nog eens bevestigd in mijn geboorteland. Ik kan mij snel aanpassen aan anderen en een andere omgeving. Zo blijkt. Maar goed, na enige tijd gepraat te hebben ging ik samen met mijn riksjachauffeur de hort op. Aapjes voeren, een cobra omgehangen laten krijgen (doodeng!) en naar het City Palace. Mark en Frederique besloten er een rustige dag van te maken. Bij terugkomst hebben we samen gegeten en de rest van de avond biertjes gedronken.
Vandaag heb ik besloten even niets te ondernemen. Mark en Frederique vroegen of ik zin had om met hen mee te gaan, maar ik bedankte hen vriendelijk. Zij gingen sowieso naar plekken waar ik al ben geweest. Ik ben 1,5 week iedere dag van ‘vroeg tot laat de hort op. Even een relaxdagje, zo besloot ik.
Ik ben overigens nog niet ziek geweest (even afkloppen!), wel ben ik iewat verkouden door de combinatie van de airco en de hitte. De moesson schijnt hier overigens nauwelijks plaatsgevonden te hebben is mij verteld. Dit verklaard de hitte die hier heerst. Gelukkig heb ik gedurende mijn verblijf in Jaipur twee keer een regenbui mogen meemaken. Deze duurden welgeteld zo’n 5 minuten, maar toch. De vooruitzichten zijn beter als het goed is. In plaats van zo’n 38 tot 40 graden, daalt de temperatuur richting een constante 33 a 34 graden. Nog steeds warm, maar ach.
Er is overigens geen smeriger land dan India – New Delhi staat overigens bekend als de smerigste stad ter wereld. Hier had ik mij dan ook op voorbereid. Daar waar ik gewoon eet bij c.q. van de lokale straattentjes en restaurantjes, blijf ik tot nu toe gespaard.
Even terug naar Varanasi. Henrik, de Duister waarmee ik mijn tijd aldaar heb doorgebracht, en ik werden tijdens de boottocht over de Ganges toch ietwat baldadig. Zo ontstond in onze fantasie dat wanneer je je vinger in de rivier zou stoppen, deze zou afsterven. We hebben het geprobeerd en kwamen tot de conclusie dat wij beiden onze vinger nog hadden. Henrik opperde daarna het idee dat ik gedoopt diende te worden in de Ganges. Mijn door en door slechte ziel mocht volgens hem met een grote glimlach wel eens gereinigd worden. In mijn hoofd kwamen allerlei grapjes en opmerkingen over zijn land tijdens de Tweede Wereldoorlog naar boven, maar wijselijk besloot ik deze toch maar in mijn hoofd te laten. Gelukkig hebben wij de ‘try before you die laten we eens uit een slok uit de kraan nemen’ ook maar gelaten voor wat het was.
Vanavond om 23.45 uur gaat mijn volgende trein. Morgenochtend beland ik, als het goed is, bij mijn volgende stop: Jodphur, de blauwe stad. Van horen zeggen is Jaipur een voorproefje van wat ik nog ga zien. Jodphur en daarna Udaipur schijnen prachtige steden te zijn. Nou, ik ben benieuwd.
Tot later he!
P.S. Zojuist is er een stelletje gearriveerd uit Duitsland. Meer zielen, meer vreugd!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
